FROSTY THE SNOWMAN IS A FAIRYTALE THEY SAY

Tegenwoordig lijkt het en vogue om alles wat met Kerstmis te maken heeft te verafschuwen. Toegegeven, ik begrijp dat mensen opgefokte liefdadigheid nogal hypocriet achten, maar los van heel het christelijke gedoe vind ik het persoonlijk ontzettend fijn om personen die me na aan het hart liggen eens iets cadeau te doen. Als dat zich dan op een 'afgesproken' tijdstip dient voor te doen, so be it. Anders komt het er toch niet van. En zou een old skool spontane knuffel de rest van het jaar verbleken naast een paar peperdure oorbellen.

Als volleerde Brit neem ik dus voor zover mogelijk deel aan het traditionele kerstfeest. Bij ons gaat dat dan zoals het hoort: op kerstavond is het volstrekt verboden om ook maar één presentje van zijn omwikkeling te ontdoen. In de plaats daarvan hang je met z'n allen voor de televisie, die trouwens dit jaar zal geprogrammeerd staan op achtereenvolgens Eastenders, My Family en Have I Got News for You. Daarna moet iedereen op tijd naar bed, want zodra Het Zusje de volgende ochtend haar ogen opent moet het hele huis uit zijn warme nest. Op zich is dat niet zo erg: op kerstdag hangt er immers -bij gebrek aan een volwaardige schouw- aan je kamerdeur een gevulde stocking. Met dit deze quasiheilige sok aan je arm bengelend strompel je de trap af om Haar met ongeduldige oogjes in de woonkamer te treffen. Zodra de mater familias een kop koffie heeft kunnen binnengieten is het zover: de kadootjes mogen open.

Nu, bij ons thuis bestaat de traditie dat het openmaken van de geschenken dubbel zo leuk is dan de werkelijke inhoud. La Mama is dé instandhoudster van deze gewoonte en meteen de reden waarom ik over de jaren heen al meer blanco rollers onder de boom heb getroffen dan ik tenen heb. Omdat Zij nogal loco durft om te springen met dit idee, neigen onze verpakte objecten kwantitatief nogal hoog te liggen. Het Record staat op 83. Voor drie personen. Dat klinkt nogal indrukwekkend, doch het grote nadeel bestaat erin dat op die manier plakband lospeuteren verschillende uren kan overbruggen. Als ukkepuk is dat natuurlijk geweldig, maar vanaf de tienerjaren begint dat stilaan te vervelen. En dan moet het hele kalkoengeneuren nog komen.

Echter, daar heeft de mama ook haar geheel eigen oplossing voor gevonden: een duel! Voor een cadeau open mag, dienen Het Zusje en ikzelf op een papiertje te schrijven wat we menen dat er onder het papier zit. Wie het juist geraden heeft krijgt een punt en zo wordt er een winnares aangesteld. You know the drill. Elk jaar opnieuw ontstaan er verhitte discussies tussen ons tweeën en wint Die Klenne omdat elk ingepakt voorwerp minstens drie dagen op voorhand haar gepor, gesnuffel en geschud heeft moeten ondergaan. Ook deze keer zal ik vermoedelijk het onderspit moeten delven, maar dat is op zich ook een beetje mijn geschenk aan Haar. Of dat maak ik mezelf achteraf toch steeds wijs.

Op dit moment is het halfzes 's nachts en de cadeautjes voor Het Zusje en La Mama zijn finally ingeduffeld. Om Het Zusje niet te makkelijk te laten triomferen startte ik vorige week mijn queeste naar dozen die in elkaar passen met telkens knisperend krantenpapier tussen. Hierna kon ik snel overschakelen naar mijn favoriete stap: de ornamentiek! Ik haalde De Inpakprullariadoos boven (Ja, ik heb dat. Ik ben een wijf.) en zocht de fraaiste lintjes en meest glinsterende frullen uit. Met Pattex in de ene hand en een glas G&T in de andere ging ik de vijf geschenken te lijf. Het mooist ingepakte is voor La Mama: een eiersnijder. Koekje van eigen deeg.